Slaap liefje, slaap

Voordat ik mama werd leek het mij vrij makkelijk. Je kind slaapt gewoon in een bedje in zijn of haar eigen kamer. Kinderen die bij mama en papa in bed slapen? Daar begreep ik eigenlijk bar weinig van. Want ja, dat is toch gewoon opvoeding. Je kind slaapt gewoon op de plek waar het hoort en daarmee klaar. En tja, dan word je mama en gaan dingen toch een beetje anders dan hoe je het van te voren had voorgesteld. Of gaan bepaalde dingen in tegen je gevoel. Zo ook het slapen.

Vanaf de geboorte van ons lieve babymeisje viel mij al op dat slapen niet zo zeer vanzelf ging bij haar. De eerste weken van haar leven (of waren het maanden?) sliep ze nergens anders dan op de borst van mama of papa. Had ik mijzelf dat van te voren zo voorgesteld? Nee, zeer zeker niet. Had ik hier vrede mee? Nou nee, ook daar kan ik helaas niet bevestigend antwoorden. Mijn hoofd draaide overuren, vol met gedachtes zoals: “Een baby moet in zijn of haar eigen bedje slapen!” “Als ze nu niet in haar bedje leert slapen, leert ze het nooit!” “Je verwent haar!” “Ze manipuleert je!” “Ze heeft jou in haar macht!” Op google en in slaapboeken die ik inmiddels geraadpleegd had, las ik dingen zoals verkeerde slaapassociaties aanleren en het hanteren van strakke ritmes. Dit in combinatie met een lichaam nog vol hormonen zorgde voor de nodige breakdowns tijdens de eerste maanden. Niet leuk dus.

Nu, een klein jaar verder, de kleine babymeid is inmiddels uitgegroeid tot een schattige dreumes, kan ik zeggen dat slapen nog steeds niet haar allersterkste punt is. Maar ik zelf sta er inmiddels wel wat anders in. Hoe dan? Nou, luister goed: ik voed mijn 14-maanden oude dreumes in slaap, aan de borst ja. Dit doe ik iedere avond en vaak met haar middagslaapje ook. k voed mijn lieve dreumesmeisje in de nacht weer in slaap, aan de borst ja. Ik leg mijn lieverdje in de nacht naast mij in bed wanneer ze wakker wordt en zo slapen we heerlijk verder tot het begin van de ochtend. En weet je, wat een rust geeft dit. Want ook ik heb het een en ander geprobeerd, zoals het laten huilen in haar ledikantje tot ze in slaap viel. Met als resultaat twee huilende meisjes: baby en mama. Want nee, ik kan dat niet handelen. Wanneer mjjn meisje huilt, wil ik dat het stopt. Dat ze getroost wordt. Dat ze zich veilig voelt. Dat ze zich geliefd voelt. Dus nee, dat laten huilen is niks voor mij. Het zal vast wel “helpen”, maar ik wil en kan het niet. Dus wat dan wel? In slaap voeden en samen slapen tot ze 18 is? Vast niet. Want in een eigen bedje slapen op de eigen kamer is natuurlijk in een groot deel van de wereld niet de norm. Genoeg plekken op deze wereld waar mama en kind samen slapen. Leren zij daarmee hun kind slechte slaapassociaties aan? Ontwikken deze kinderen allemaal een slecht slaappatroon? Worden deze kinderen verwend en maken ze daarmee misbruik van de ouders? Ik denk persoonlijk van niet. Ik denk dat een kind zich op een natuurlijke manier ontwikkeld en de ouders steeds minder nodig zal hebben voor dat soort dingen. Dat je dit niet per se hoeft af te dwingen of  aan moet leren. Dat het vanzelf wel goed komt. En tja, wat is goed? Op de manier zoals wij het nu doen, heeft iedereen de meeste slaap. En is het daar niet om te doen?

Nu zeg ik niet dat iedereen zijn baby/ dreumes/ peuter in slaap moet voeden aan de borst. Of dat je samen moet slapen met je kind. Misschien heeft jouw kindje wel behoefte aan een eigen bedje in een eigen, rustig kamertje en voelen jullie je daar als gezin het beste bij. Helemaal prima natuurlijk. Wat ik met deze blog wil zeggen is dat er ook een andere kant is. Een andere kant dan wat hier de norm lijkt te zijn. Dat je moet doen waar je je als mama en gezin fijn bij voelt. Wat het beste past bij jouw kindje en bij jou als mama. En misschien is dat in slaap voeden en samen slapen. En dan is het misschien wel fijn om te realiseren dat daar niks mis mee is. Er zijn nu eenmaal verschillen tussen kinderen in temperament, behoefte aan liefde en nabijheid. En er bestaat niet één handleiding voor alle kids. Dus, geef jouw kindje die nabijheid als ze dat nodig heeft. Doe wat goed voelt.

En wie weet, ga ik over een tijdje stoppen met het in slaap voeden of met het samen slapen. Maar voor nu geniet ik van deze heerlijke momenten samen met mijn meisje. Want ze worden zo snel groot en dan wil ik mijn hart weer kunnen vullen met het terugdenken aan deze momentjes.