Mijn peuter aan de borst?

Een klein, pas geboren baby’tje aan de borst? Heel erg schattig. Een dreumes aan de borst? Al iets minder normaal. Een peuter aan de borst? Oeh, dat is wel op zijn minst abnormaal. Is dit een beetje herkenbaar? Voor wat ik om mij heen wel eens hoor en lees in ieder geval wel. Dat borstvoeding heel gezond is voor je baby en goed is voor de hechting tussen moeder en kind, daar is iedereen het volgens mij wel over eens. Waarmee ik absoluut niet wil suggereren dat flesvoeding daarom ongezond is en niet bijdraagt aan de hechting, laat dat even duidelijk zijn. Maar deze blog gaat niet over borstvoeding versus flesvoeding. Deze blog gaat over het geven van borstvoeding aan een kleintje die overduidelijk geen baby meer is. Want ja, er is steeds meer aandacht voor het normaliseren van borstvoeding en dat juich ik zeker toe. Maar dan gaat het vooral om dat kleine, schattige baby’tje aan de borst. Het geven van borstvoeding is vooral heel gangbaar tot een maand of 4/6. Borstvoeding tot het eerste jaar? Ok, dat mag ook nog wel, maar daarna moet het toch eigenlijk wel afgelopen zijn.

Ja, dat was ook mijn idee. Als zwangere had ik niet een heel uitgesproken wens om borstvoeding te geven. Ik bezocht wel een informatieavond over borstvoeding en was voornemens om het gewoon te proberen, maar zou er mee stoppen als het op de een of andere manier niet zou lukken. Kort na de geboorte van mijn meisje hapte ze eigenlijk al heel erg goed aan. Het ging heel natuurlijk. De dagen erna had ik een hele fijne kraamverzorgster die erg pro borstvoeding was en die veel tijd besteedde aan het goed aanleggen van de baby en het aanleren van verschillende houdingen om te voeden. Ik herinner me nog wel dat het aanhappen regelmatig erg pijn deed. Toch ging ik door. Het voelde goed en ik voelde me ook wel trots op dat ik en mijn meisje volgens de kraamhulp zo goed op elkaar waren afgestemd wat betreft de voedingen. Ik had weinig last van stuwing of andere vervelende ongemakken zoals borstontsteking of spruw. Mijn eerste doel was de eerste zes weken borstvoeding. Na deze periode verlegde ik dit naar een maand of 3. Vanaf dan zou ik weer gaan werken en wilde ik de borstvoeding geleidelijk afbouwen. Maar toen het eenmaal zover was, ging ik toch weer door. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet. Het was zeker niet altijd makkelijk en het koste mij zeker ook energie, maar ik ging toch door. We waren immers goed op elkaar ingespeeld en ik zag hoe fijn ze het vond.

En zo ging ik op naar de 6 maanden, vervolgens naar de 9 en toen naar de 12. Na de 12 maanden zou ik wel stoppen toch? “Ja, dat denk ik wel”, gaf ik als antwoord. Maar ook na de 12 maanden voelde ik geen drang om te stoppen. Inmiddels was het ook een heel fijn middel geworden voor mijn meisje om mee in slaap te vallen. Eerder schreef ik al een blog over dat ons meisje niet de makkelijkste slaper was. De borst gaf haar de rust om in slaap te vallen. Dus ja, heel handig eigenlijk. Na de 12 maanden ben ik het hele vraagstuk van hoelang-ga-ik-nog-voeden eigenlijk gaan loslaten. Ik dacht nog wel: rond haar tweede ben ik vast gestopt. Niet dus. Ook na haar tweede verjaardag gingen we vrolijk verder.

Al was voeden niet echt meer het juiste woord misschien. Toen ze baby was, was het inderdaad voeden. Zorgen dat ze de juiste voedingsstoffen binnenkreeg. Maar naast voeden was het toen natuurlijk ook nog zoveel meer. En dat is wat voor mij ook steeds meer op de voorgrond is gaan staan naarmate ze ouder werd. Het drinken bij mama maakte haar kalm, maakte haar slaperig op momenten dat het nodig was, maar laadde haar ook op. Op momenten dat haar emoties hoog opspeelden, vond ze hier haar rust. Kijkend naar haar leek het soms bijna een drug. Na het drinken was ze echt weer opgeladen, vrolijk. Ze maakte weer grapjes. Het hielp haar bij het reguleren van haar emoties. Wat niet betekende dat ze de hele dag aan de borst hing. Zeker niet. Maar op de momenten dat ze het echt nodig had, was het er. Als ze bij mij dronk, keken haar grote donkerbruine ogen mij aan op precies dezelfde manier als hoe ze keken toen ze een baby was. Nieuwsgierig, kalm, vragend, ontdekkend en vol liefde. Onder het drinken zocht ze mijn blik, kruisten onze ogen elkaar, speelde ze met mijn haren of mijn gezicht. Het maakte haar rustig en vrolijk. Het liet ons weer even binden.

En natuurlijk is het niet altijd makkelijk geweest. Natuurlijk heb ik vaak genoeg ook gedacht: ik stop ermee! Nachten waar ze om het uur wilde drinken. Het idee altijd beschikbaar te moeten zijn. Maar achteraf heeft het haar juist zoveel troost gegeven tijdens slechte nachten, tandenpijn en koorts. Ik legde haar ook liever midden in de nacht naast mij aan in bed, waarna we allebei weer in slaap vielen, dan dat ik midden in de nacht haar in slaap moest zien te krijgen op een andere kamer. Het maakte namelijk niet alleen haar rustig. Ook maakte het mij kalm. Als ik na een drukke werkdag naast haar in bed lag en haar hoorde drinken, vertraagde mijn hoofd ook. Voelde ik me ook weer verbonden met mijn meisje.

Het gaat er mij totaal niet om dat dit iets is wat iedere moeder zo zou moeten doen. Ik ben groot voorstander van het volgen van je eigen moedergevoel en het aansluiten bij de behoeftes van je kindje. In mijn geval heeft de borstvoeding er voor gezorgd dat ik ook meer dingen in de opvoeding op mijn eigen manier kon doen. Borstvoeding is moeilijk in schema’s te vangen en al snel moest ik dit dan ook loslaten. Moest ik meegaan in de flow van mijn dochter. En waar ik eerst veel verzet voelde, heb ik geleerd om bepaalde dingen toch los te laten en mee te gaan in waar zij behoefte aan heeft.

Inmiddels ben ik gestopt. Zijn wij gestopt eigenlijk. Hoe dat precies ging vertel ik in een andere blogpost. In deze post wilde ik het vooral hebben over dat het niet vreemd is om je peuter nog te “voeden” aan de borst. Dat je het niet vaak ziet betekent niet dat het niet normaal is. Ik heb ervaren dat het naast het “voeden” nog zoveel andere dingen brengt. De borstvoeding heeft mijn meisje ongetwijfeld veel gebracht. Maar mij, als moeder, absoluut ook.