De roze wolk?

Zo’n 40 weken de tijd heb je. Om je voor te bereiden op iets waar je eigenlijk niet op voor te bereiden bent. In ieder geval niet als mommy for the first time. Best gek eigenlijk, want lijstjes om je voor te bereiden zijn er genoeg. De uitzetlijst waar netjes alle producten staan opgesomd die je toch echt nodig hebt voordat je bevalling zich aandient. En cursussen genoeg om je voor te bereiden op de bevalling. Maar wat daarna? Als je eenmaal bevallen bent en je kleine hummeltje er daadwerkelijk is. Want na je bevalling begint het pas echt. Natuurlijk weet je wel het een en ander van baby’s en weet je dat je baby voeding nodig heeft, een schone luier, slaap en een hoop liefde. Maar dat iedere nieuwe mama direct na haar bevalling op een roze wolk zit en het alleen maar genieten is? Dat iedere nieuwe mama vanaf het begin direct aan het huiltje van haar baby hoort wat er aan de hand is? Dat iedere nieuwe mama meteen weet hoe ze het wil aanpakken? Volgens mij ligt het bij veel nieuwe mama’s toch wat anders. Wat ik bij mijzelf merkte, was dat ik ook de eerste dagen hyper en dolgelukkig was. Ik had het allermooiste kindje en wij waren een gezinnetje, kon het mooier zijn dan dat?! Maar na die eerste dagen verdween dat gevoel een beetje. Natuurlijk vond ik mijn baby’tje nog steeds de allermooiste, maar na de eerste week begon ik te twijfelen aan alles. Moest mijn baby’tje niet slapen in haar eigen bedje in plaats van op mijn borst? Kreeg mijn kleintje wel voldoende slaap? Moet mijn baby niet in een bepaald ritme? Doe ik het wel goed met de borstvoeding? Deze vragen en twijfels leken zich na de kraamweek enorm te vermeerderen. Tel daarbij ook al die ronddolende hormonen in je lijf op en een non-stop slaapgebrek en je snapt dat die roze wolk dan echt even weggedreven leek te zijn.

Gek toch, dat je hier niet echt op voorbereid wordt? Natuurlijk, er zullen ongetwijfeld genoeg vrouwen zijn die wel meteen op de roze wolk zitten en er niet meer vanaf donderen, maar ik geloof dat er ook voldoende vrouwen zijn die niet direct op een roze wolk zitten of bij wie de roze wolk maar eventjes duurt. Zijn deze vrouwen dan minder goede moeders? Houden deze moeders minder van hun baby? Nee, zeer zeker niet. Ik denk dat er veel vrouwen moeten groeien in hun rol van mama worden. Want zo heb ik het zeker ervaren. Wist je voor je zwangerschap redelijk duidelijk wie je was als vrouw en had je je eigen leven met interessant werk, hobby’s en een sociaal leven; als new mommy lijk je geen idee meer te hebben wie je bent. Of nou ja, je weet het misschien nog wel, maar je leven zoals je dat kende hiervoor is er niet meer. Je leven staat opeens volledig in het teken van jouw kindje. En natuurlijk wist je dit wel, natuurlijk wist je wel van het slaapgebrek en van de verantwoordelijkheid die je vanaf dan met je mee zou dragen. Maar iets weten en iets ook echt ervaren; dat zijn toch echt wel twee hele verschillende dingen. Je vertrouwde leven zoals je dat kende met je eigen routines is opeens volledig weg. Daarvoor in de plek is iets gekomen wat mij nogal onrustig maakte: totale onzekerheid. Onzekerheid of je baby nu ook echt gaat slapen. Onzekerheid of je baby honger heeft of moe is. En bij mij vooral onzekerheid of ik het wel goed deed.

Dat vond ik misschien wel het allermoeilijkste aan mama worden. Je kleine baby’tje huilt en jij weet niet wat er aan de hand is. Maar huh, jij bent toch moeder en jij hebt je kleintje 9 maanden bij je gedragen? Dan zou jij toch als geen ander moeten weten wat er aan de hand is en vervolgens direct weten hoe je het gehuil kunt verhelpen? Ook deze mythe mag van mij meteen de prullenbak in. Want je kindje moet je leren kennen. En dat doe je niet in een week. En net wanneer je denkt dat je iets hebt gevonden wat werkt, gooit je baby’tje op de een of andere manier weer roet in het eten door het opeens heel anders te gaan doen.

Dat ik de eerste weken na mijn bevalling best wel zwaar vond, is volgens mij wel duidelijk geworden. Maar hoe ging het verder? Ik merkte dat ik steeds meer begon te groeien in mijn rol als mama en dat ik ook dingen wat meer kon loslaten. Een voorbeeld hiervan was het idee dat een kleine baby al van jongs af aan in zijn of haar eigen bedje moet slapen. Het idee dat je je baby kunt verwennen en daarmee kunt ‘verpesten’. Het loslaten van deze ideeën en het moederschap gaan invullen op een manier die bij mij bleek te passen gaf rust. Ik ging steeds meer af op hoe ik het als moeder wilde doen en waarvan ik ervaarde dat het werkte voor mijn dochter en minder op wat ik allemaal in de boeken las. Dat is iets wat absoluut niet meteen zo was. Want juist als alles onbekend en anders is, lijkt het fijn om af te gaan op wat je in de boeken leest. Maar alles wat ik daar las, was zo totaal anders dan wat ik terugzag bij mijn dochter. Het duurde echt wel een flinke tijd voordat ik durfde te vertrouwen op hoe ik het wilde. En dan nog, weet ik het nu soms ook even niet. Maar die blinde paniek en dat altijd aanwezige onrustige gevoel wat ik had, is er nu gelukkig niet meer.

Wat ik wil bereiken met dit verhaal? Ik had dit verhaal graag willen lezen toen ik net mama was geworden. Of misschien wel voordat ik mama werd. Zodat ik in ieder geval wist dat het ook okay is om als new mommy niet op een roze wolk te zitten en dat die roze wolk ook later nog kan komen. Dat je het ook zwaar mag vinden. Dat je niet meteen weet hoe je kleintje ‘werkt’ en dat dat met de tijd komt. Dat je de babytijd misschien minder leuk vindt dan de tijd daarna. Dat je het lastig vindt dat je opeens geen tijd meer hebt voor jezelf en het idee hebt dat je opeens totaal geleefd wordt door je baby. Het is allemaal okay en mag er allemaal zijn. Je mag jezelf de tijd geven om te groeien in je rol als mama. Want hoe je het ook went of keert, het is ook niet niks. Eerst de bevalling en daarna de verantwoordelijkheid voor zo’n klein hummeltje. Alleen al de realisatie dat je niet de enige bent met al die gevoelens kan al heel fijn zijn.

Ben ik toch nog op die roze wolk beland? Ik kan gelukkig zeggen dat ik na ongeveer een jaar ook zeker op die roze wolk ben geland. Ik herinner me nog goed dat ik, een paar weken na mijn bevalling, van een goede vriendin hoorde dat zij ‘pas’ na een jaar moederschap het gevoel had eindelijk te kunnen genieten van het moederschap. Dat leek toen lang te duren, maar met de tijd ging ik mij inderdaad steeds comfortabeler voelen in mijn rol als moeder. Die rol ging ik steeds fijner vinden. En nu denk ik nog wel eens met weemoed terug aan die eerste tijd waarin mijn baby zo klein was en eigenlijk alleen mijn liefde nodig had. Dat was gewoon echt genoeg.