Hoe een kinderboek over zeemeerminnen mij ontroerde

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit meteen zo ontroerd was bij het lezen van een kinderboek. Ik stond in de Kleine Kapitein, mijn favoriete kinderboekenwinkel in Rotterdam, waar mijn oog viel op een boek: ‘Julian wil een zeemeermin zijn.’ De titel kwam mij bekend voor, ik had er ooit eens iets over gelezen maar had het boek verder nog nooit gezien. Ik sloeg het boek open en werd direct al ontroerd door de prachtige illustraties. Het verhaal gaat over Julian. En over de oma van Julian. Misschien vooral over de oma van Julian. Want wat is dat een fantastisch mens. Hoe zij zonder al teveel woorden Julian het gevoel geeft dat hij volledig mag zijn wie hij is. Prachtig.

Maar eerst even terug naar het verhaal. Julian en oma zitten in de trein en zien daar drie prachtige zeemeerminnen. Julian is gek op zeemeerminnen en droomt tijdens het treinritje over dat hij zelf een zeemeermin is. Niet dat de tekst dit zegt, er staat namelijk weinig tekst in het boek, maar de illustraties doen het woord. Door middel van de dromerige, gekleurde illustraties zie je Julian veranderen in een prachtige zeemeermin die rondzwemt tussen de mooiste vissen. Tot het moment dat oma hem weer terugbrengt in het hier en nu en vertelt dat ze aangekomen zijn bij hun halte. Terwijl Julian en oma weglopen, kijkt hij al zwaaiend om naar de zeemeerminnen. Eenmaal thuis bij oma gaat oma onder de douche en krijgt Julian een idee. Met behulp van allerlei accessoires uit het huis van oma verandert Julian in een prachtige zeemeermin. Wanneer oma klaar is met douchen, zie je haar gezicht. Het lijkt in eerste instantie alsof ze boos wegloopt. Julian blijft een beetje beteuterd achter. Als lezer krijg je zelf ook even een bedroefd gevoel. Maar oma komt terug en geeft Julian, wederom zonder al teveel woorden, iets wat hem als zeemeermin nog completer maakt. Hand in hand lopen ze samen weg en neemt oma hem mee naar een betoverende plek.

Het ontroerende aan dit boek vind ik dat oma Julian volledig accepteert in hoe hij wil zijn. Zonder clichés, zoals “je bent goed zoals je bent”. Nee, gewoon door zonder al teveel woorden hem dit gevoel te geven. Ik had het zelf niet beter kunnen doen. Naast deze mooie boodschap vind ik de illustraties van het boek prachtig. Kleurrijk, dromerig maar met pakkende en realistische gezichtsuitdrukkingen. En qua culturele diversiteit is dit boek ook erg aansprekend. Ik hoop dat kinderen, van allerlei achtergronden, de boodschap hiervan oppikken. Dat juist diversiteit ons zoveel kan bieden en dat je durft te zijn wie je wil zijn. Dat is wat ik mijn dochter en alle andere kinderen van harte gun.

Author: Bij hazelnoot

Op deze site blog ik over alle dingen in het leven die mij bezighouden, inspireren en blij maken, zoals interieur, stedentrips, leuke plekken om te ontdekken, het moederschap en kids ♡

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *