De tweede
Laat ik voorop stellen dat zwanger worden iets ontzettend magisch is en het niet een vanzelfsprekendheid is. Dat je gezegend bent als je gemakkelijk zwanger mag raken en dat het geen kwestie is van nu wil ik een kind, dus nu neem ik er een.
Dat gezegd hebbende, wil ik even terug naar een paar dagen geleden. Op een zondagochtend gingen wij met ons lieve meisje op kraamvisite. Op kraamvisite bij een heel lief, mooi babietje. En van te voren dacht ik al: zou het hierna nog meer gaan kriebelen bij mij? Want sinds kort voel ik dat ik steeds vaker toe ben aan een tweede kindje. Waar ik de eerste twee jaar vrij zeker wist voorlopig één kindje meer dan genoeg te vinden, verlangde ik na de tweede verjaardag van mijn meisje opeens weer naar een zwangere buik, een babietje en vooral naar een gezin van vier. Zag ik voor me hoe leuk het zou zijn twee kindjes spelend in de woonkamer, met z’n vieren aan de ontbijttafel. Hoe leuk zou het zijn voor ons meisje om grote zus te worden en hoe bijzonder zou het weer zijn om een trappelende baby in je buik te voelen?
Grappig hoe dat kan lopen. Ik herinner mij namelijk dat ik na ongeveer één jaar moederen af en toe wel de behoefte kreeg aan een tweede. Dit gevoel verdween meestal vrij snel weer en was er echter vaker niet dan wel. Het leek ons ook wel fijn dat je je lekker kon focussen op één kindje en dat je eerste kindje vrij zelfstandig is wanneer de tweede komt. Dat lijkt me trouwens nog steeds erg fijn. Ook vind ik het nu zo fijn dat je weer meer tijd krijgt voor andere dingen naast moeder zijn. Dat er nu ook weer nachten zijn dat ons meisje doorslaapt (nee, zeker nog niet allemaal). Ik vind het fijn dat ons meisje nu kan praten en bijna altijd aan kan geven wat er aan de hand is. Een kleine baby is natuurlijk weer vrij intens en vraagt weer veel van je.
Gedurende de tijd kwam het ja-ik-wil-het-wel vaker om de hoek kijken dan het nee-echt-nog-even-niet en dit gevoel bleef dan ook langer hangen. Tot het moment waarop ik wel echt toe was aan een tweede kindje. En dat gevoel werd ook versterkt door de kraamvisite. Want het is ook wel heel gezellig een gezin met z’n viertjes. En zo’n kleine baby, dat is natuurlijk wel heel schattig.
Maar toch. Het eerste jaar met ons meisje vond ik vrij intens. Ik schreef al eerder dat ik niet (meteen) op die roze wolk zat. Dat ik het heel graag volgens de boekjes wilde doen en onzeker werd omdat ik niet durfde af te gaan op mijn eigen gevoel. En het slaapgebrek. Dat zal er wederom weer zijn en dat vind ik ook pittig. Maar deze ervaring met de eerste heeft mij misschien ook wel iets geleerd. Geleerd om het de volgende keer anders aan te pakken. Om af te gaan op hoe ik het wil doen en mij niet gek te laten maken door allerlei adviezen. Door mijn kindje bij mij te houden als hij of zij dat nodig heeft. Zonder bang te zijn dat ik hiermee mijn kindje ‘verpest’. Door vol vertrouwen te zeggen dat ik niet doe aan slaatraining als ik daar niet achter sta. Zonder bang te zijn dat mijn babietje dan tot de puberteit in ons bed ligt. Door op lastige dagen te relativeren dat dit niet voor altijd is en dat je kindje steeds minder afhankelijk van je zal worden. Dat zo’n babylijfje tegen je aan geplakt niet voor altijd is en dat dit juist ook mooi kan zijn. En misschien heeft het tweede babietje juist wel behoefte aan een eigen bedje op een eigen kamer. In alle rust. Waar het om draait, is kijken naar wat jouw kindje nodig heeft en daar op in spelen. En dat vond ik dus op het begin vrij lastig.
Al met al blijft het altijd spannend de keuze voor een tweede. En voor een derde en vierde vast ook. Het is ook vooral een gevoel denk ik. Een gevoel dat uiteindelijk de rationele overwegingen en de angsten overstemt. En tot die tijd genieten wij vollop van onze lieve eerste.
